Op 15 april werd Seppe Rotty op de VolleyProms voor de tweede maal in zijn nog jonge carrière verkozen tot volleyballer van het jaar. Hoewel hij slechts 23 jaar oud is, speelt hij al vijf jaar op het hoogste niveau. Wij gingen op bezoek en spraken hem over zijn opmars, dromen en nog veel meer.
We ontmoeten Seppe op zijn training bij Knack Roeselare. Het is de laatste training daags voor de derde wedstrijd tegen Maaseik in de strijd om de titel. Een korte training waarin weinig tactiek wordt getraind, maar vooral ingezet wordt op balcontacten. Na een korte opwarming trainen de spelers wat op opslag-receptie. Seppe toont er één van zijn kwaliteiten, namelijk zijn indrukwekkende jump-opslag. Iets wat hij aanvankelijk in de atletiek nooit eerder gebruikt had.
Van atletiek naar volleybal
“Bij ons thuis had er niemand een achtergrond in het volleybal, daardoor ben ik eigenlijk puur toevallig in de sport terechtgekomen. Het begin van mijn volleybalcarrière is wel een grappig verhaal. Ik deed vroeger aan atletiek in Torhout en kwam eens een halfuur te vroeg toe op de training. Op dat moment waren er in de sporthal testen aan de gang van de volleybalschool. Ze lieten me meedoen aan de testdag en zeiden me meteen dat ik wel balgevoel had. Op het einde van die testdag vroegen de trainers mij of ik het zag zitten om te starten met volleybal. En zo ging de bal aan het rollen, ik voelde toen ook dat atletiek niet echt mijn ding was en schakelde over op teamsport.
Van de volleybalschool groeide ik door naar de U11 en zo verder tot aan de U15. In het jaar dat ik U15 speelde, werden we Belgisch kampioen, dat was op die jonge leeftijd iets om fier op te zijn. Het jaar erna kreeg ik een uitnodiging van de volleybalschool in Vilvoorde. Ik heb toch even getwijfeld om het te doen, want ik voelde me goed in Torhout en speelde er samen met mijn vrienden. Maar als ik wilde doorgroeien in het volleybal, mocht ik deze unieke kans niet laten liggen. Uiteindelijk nam ik toch de beslissing om naar Vilvoorde te gaan. Ik kon mezelf daar verder ontwikkelen en de combinatie van volleybal en school perfect verderzetten. In Torhout ging dat niet echt gelukt zijn.”
“Ik kon mezelf daar verder ontwikkelen en de combinatie van volleybal en school perfect verderzetten” © Wout Bernaert
Via Menen naar Knack Roeselare
“Na de volleybalschool moest ik weer op zoek naar een club, ik trainde toen mee met enkele Liga A en B ploegen, de eerste en tweede klasse van het Belgische volleybal zeg maar. Uiteindelijk deed Menen me pas heel laat een goed voorstel, waar ik graag op inging. Het was een ploeg met ambitie en ze speelden het seizoen erna in Liga A, wat toch een mooie eerste stap was. Daar beleefde ik, met een beetje geluk, een mooi eerste seizoen. Door het uitvallen van enkele basisspelers kreeg ik meteen mijn kansen en daardoor groeide ik verder uit als volleyballer en speelde er uiteindelijk drie jaar. Eén van de hoogtepunten waren de play-off finales tegen Roeselare, het werden drie mooie matchen, helaas zonder overwinning. Maar het was een unieke ervaring in een bomvol Schiervelde. Die zaal zou het jaar nadien mijn nieuwe thuis worden. Ik ontving een aanbod van Knack Roeselare en tekende er op het einde van het seizoen mijn contract. Ondertussen ben ik hier bezig aan mijn tweede seizoen hier en volgend jaar komt er zeker nog een seizoen bij.”
Buitenlandse droom
“Ik zou graag in de toekomst in een buitenlandse topcompetitie van het volleybal spelen. De Italiaanse competitie is wel de grote droom, Italië heeft de grootste en beste competitie in onze sport. Spelen bij een Perugia of een Trentino lijkt me wel een unieke ervaring. Je krijgt er een nog professionelere omkadering, elke week duizenden supporters op de matchen. Dat zijn momenten waarvan je als beginnende volleyballer alleen maar kan dromen. Momenteel ben ik fysiek nog niet klaar om daar te spelen. Met mijn capaciteit zie ik mezelf eerder in Polen belanden, daar ligt het fysiek niveau iets lager en zie ik mezelf meer tot mijn recht komen. Maar volleyballen in Italië is toch de ultieme droom.
“Ik zie in de toekomst toch kansen om die Spelen wel te halen” © Wout Bernaert
Naast die droom is er ook de droom om met de Belgische ploeg op de Olympische Spelen te staan. Dit jaar hebben we de kwalificatie op een haar na gemist, dat was heel zuur. Maar ik zie in de toekomst toch kansen om die Spelen wel te halen, we hebben een goeie lichting aan spelers die wel een goed niveau kunnen halen, dus wie weet over vier jaar.”
Tweemaal speler van het jaar
“Vorige week mocht ik voor de tweede maal in mijn carrière de trofee voor speler van het jaar in ontvangst nemen. Dat is wel een leuke verdienste, zeker als je weet dat het een stemming is van collega-volleyballers. Als je dan na een mooi seizoen de waardering krijgt dat je beste van het jaar bent, geeft dat een goed gevoel. Anderzijds moet ik niet beginnen zweven door deze trofee.
Toen ik hem voor de eerste maal won in 2022, speelde ik nog voor Menen. Dat was toen een kleinere club dan Roeselare. Als je daar dan enkele goeie matchen speelt, val je op en krijg je snel veel stemmen. Ik hoop dat ik in de toekomst nogmaals volleyballer van het jaar kan zijn, al interesseren individuele prijzen me minder. Ik zou liever met de ploeg nog enkele titels behalen. “
Carrière naast het volleybal
“Naast het volleybal ben ik wat bezig met de beurs. Dat is iets wat mij wel interesseert. Ik probeer via beleggingen een beetje te rentenieren om er in de toekomst iets uit te halen. Daarnaast ben ik ook nog steeds student. Ik studeer industrieel ingenieur bouwkunde in Gent. Momenteel zit ik het derde jaar bachelor, dat probeer ik dit jaar af te werken om nadien mijn masterjaren aan te vatten. Ik volg een topsporttraject, waardoor ik langer aan de opleiding bezig ben. Op die manier kan ik mijn sport en mijn studies combineren.
Volleybal komt wel op de eerste plaats, maar op vrije momenten probeer ik wel bezig te zijn met school. Het vraagt veel organisatiewerk, zeker omdat we binnen de opleiding veel groepswerken hebben. Ik volg ook geen lessen op campus waardoor ik alles op afstand doe. Maar ik probeer wel mijn uiterste best te doen zodat ik toch het diploma haal, want van volleybal alleen kan je niet leven.”
© Wout Bernaert