Het is een kille dinsdagochtend in maart wanneer ik plaatsneem in de Chocolat, een soort ontbijtrestaurant waar je in de namiddag ook terecht kan voor een pannenkoek. Tegenover mij zit Shana Singh, een jonge vrouw van 24 jaar. In haar ogen valt duidelijk af te lezen dat de jongedame er een heftige periode op heeft zitten. Drie maanden na de verwoestende brand die haar familie trof in de Henri Zwaenepoelstraat, neemt ze de tijd om ons te vertellen hoe ze de dag en de weken erna beleefde.
Sandrine, Jagroop, Shana en Aisha Singh.
De verwoestende brand
De ochtend van de brand leek alles normaal,” begint Shana. Ze gaat verder: “De avond voor de brand overnachtte ik bij mijn vriend, Sandro, in de Groenendijkstraat in Bredene, vlakbij mijn ouderlijk huis. Voor ik ’s morgens vroeg naar mijn werk vertrok, ging ik thuis nog even langs om mijn tanden te poetsen. Dat is een rare gewoonte, maar ik doe dat al altijd. Nadien reed ik naar mijn werk, waar ik om zes uur aan de slag ging. Ik werk bij de Spar-supermarkt in Zeebrugge.”
Terwijl ze op haar werk is, ontvangt ze plotseling een verontrustend bericht. Via een bericht in een whatsappgroep met leden van het gezin laat Sandro voor het eerst weten dat er thuis iets aan de hand is. Meteen daarna krijgt ze telefoon van Sandro .Een tsunami van emoties overspoelt haar terwijl ze zich in paniek naar huis haast. De rit, een wazige achtbaan, leidt haar naar een verwoestende aanblik: haar straat is afgezet, haar huis is in zwart gehuld en haar geliefden zijn al geëvacueerd.
“Op dat moment voelde het alsof de wereld stil stond,” vertelt Shana. “Ik herinner me de angst, de chaos, de onzekerheid. De autorit naar huis herinner ik me als een rit met zwart voor mijn ogen, ik herinner me er nauwelijks nog iets van. Ik wist niet wat te doen, maar wilde naar huis, naar mijn familie.”
Het verhaal van Shana, haar ouders en zus, vormen een nachtmerrie die zij hebben doorgemaakt. Haar vader, moedig en vastberaden, tracht krampachtig zijn gezin te redden te midden van laaiende vlammen en verstikkende rook. Echter, hij slaagt er niet in om door de intense hitte en het vuur heen te breken om weer binnen te komen. Ondertussen zit haar moeder vast in haar kamer, waar zij geen enkele uitweg ziet. In de hitte en vlammenstrijd worstelt ze met de verschrikkingen van de brand. Shana’s jongere zusje, met haar toekomst nog voor zich, wordt geconfronteerd met rook. De brandweer roept haar op om met een ladder van de eerste verdieping naar buiten te komen.
“Mijn vader heeft alles geprobeerd om ons te redden,” zegt Shana. “Hij is een echte held, maar het vuur was snel en meedogenloos. Het voelt als een wonder dat we allemaal nog leven.”
De schade aan het huis na de verwoestende brand.
De weg naar herstel
De nasleep van de brand is een hobbelige reis vol emotionele en praktische uitdagingen. Shana, de steunpilaar van haar familie, staat voor de taak om niet alleen haar eigen leven opnieuw op te bouwen, maar ook dat van haar geliefden. Van het regelen van papierwerk tot het verzorgen van gewonde familieleden. Ze draagt de last van het hele gezin op haar jonge schouders. “Mijn ouders kunnen het papierwerk niet op zich nemen vanwege hun buitenlandse afkomst. Ze beheersen de taal onvoldoende,” vertelt Shana.
“Er is zoveel te regelen, zoveel te doen,” zegt Shana. “Soms voelt het alsof ik verdrink in alle verantwoordelijkheden, maar ik weet dat ik door moet gaan. Voor mijn familie, voor mezelf.”
Hulp uit onverwachte hoek
Maar te midden van deze duisternis schijnt een straaltje hoop. De solidariteit van buurtbewoners, de steun van vrienden en vreemden, biedt licht in de donkerste dagen. De kracht van de buurtbewoners en de warmte van medeleven doen Shana geloven dat ze moeilijke situaties kan overwinnen en weer kan doorgaan.
“Toen ik zag hoeveel mensen om ons heen stonden, hoeveel steun we kregen, voelde ik me niet langer alleen,” zegt Shana, met een glimlach van dankbaarheid op haar gezicht. “Het herinnerde me eraan dat we samen sterk zijn, dat we elkaar kunnen helpen door zelfs de moeilijkste tijden heen.”
Toch zijn er momenten van diepe twijfel en schuld. Shana worstelt met het gevoel van verantwoordelijkheid, het idee dat ze haar familie had kunnen redden als ze maar dichter bij huis was geweest. Maar langzaam maar zeker begint ze te beseffen dat dat schuldgevoel eigenlijk niet terecht is.
“Ik heb mezelf vaak afgevraagd of ik meer had kunnen doen,” bekent Shana. “Maar ik weet dat ik mijn best heb gedaan, dat ik alles heb gegeven wat ik kon. En dat is alles wat ik kan doen.”
Naarmate de dagen verstrijken, blijft Shana vechten om het normale gevoel van voor de brand terug te krijgen. Ze zoekt troost in de herinneringen aan haar ouderlijk huis, een plek van liefde en warmte die nooit volledig kan worden vervangen. Haar veerkracht, haar vastberadenheid om door te gaan, zijn een inspiratie voor ons allemaal.
“Er zijn dagen dat ik me overweldigd voel door verdriet, door verlies,” zegt Shana. “Maar dan denk ik aan mijn familie, aan de liefde die we delen, en dat geeft me kracht. Het herinnert me eraan dat we samen door deze moeilijke tijd heen kunnen komen.”
Hoop voor de toekomst
Als ik haar vraag naar haar hoop voor de toekomst, zie ik een sprankje optimisme in haar ogen. Ze wil haar thuis herstellen en droomt van een gerenoveerde woning waar ze nieuwe herinneringen kan creëren zonder die uit het verleden uit te wissen. Haar verhaal is er een van verlies en verdriet, maar ook van liefde en veerkracht.
“Ik weet dat het een lange weg zal zijn, maar ik geloof dat we sterker zullen terugkomen,” zegt Shana. “We hebben elkaar, we hebben liefde, en dat is alles wat we nodig hebben om opnieuw te beginnen.”
Terwijl we afscheid nemen, besef ik dat Shana’s reis nog lang niet voorbij is. Maar ik weet ook dat ze, met haar moed en vastberadenheid, elke uitdaging die op haar pad komt, zal overwinnen. Haar verhaal zal altijd een herinnering zijn aan de kracht van de menselijke geest, aan de onbreekbare band van familie en gemeenschap, aan de hoop die schijnt, zelfs in de donkerste tijden.