Studente marketing en topsportster, Sarah Ver Linde is 18 jaar en de top van de Belgische jeugd jumping. De West-Vlaamse vertelt hoe het allemaal begon en haar ongelukkige afloop van haar EK-verhaal.
In de sport gerold dankzij haar ouders en nooit meer gestopt, Sarah leeft nu voor de sport en doet het voortreffelijk. “Mijn ouders waren allebei fel bezig met paarden en mijn vader rijdt nog steeds. Ze hebben me kennis leren maken met de paarden en alles er rond”, klinkt het bij Sarah. Na enkele lessen op de manege kreeg ze haar eigen pony en zorgden haar ouders met veel plezier voor haar begeleiding. “Ze zijn heel lang mijn trainers geweest, maar nu ik een hoger niveau aantreed is het belangrijk ook andere, professionele ondersteuning te krijgen.” De jonge amazone traint en wordt begeleid door profruiters Jordy Van Massenhove en Victoria Gulliksen.
Na de vraag of ze al altijd zo competitief is geweest, moet Sarah lachen. “Neen, totaal niet! Op hoog niveau rijden was zeker niet mijn ambitie in het begin.” Ze doormaakte opeens een heel rappe groei in haar carrière als ruiter en behaalde zeer standvastige resultaten. Dankzij die goeie resultaten kon ze meer internationale wedstrijden gaan rijden en dat leidde tot een eerste selectie om voor team België te rijden. In april 2023 vertegenwoordigde ze voor het eerst België bij de Junioren in de Nations Cup in het Italiaanse Gorla Minore. Amper 3 maanden later mocht ze deelnemen aan het EK voor de jeugd met de merrie Caleya. De voorbereiding naar dat grote evenement viel midden in de examens, maar dat liet haar niet tegenhouden. De wekker ging elke ochtend om 05:00 en elke training was onder begeleiding. School mocht even geen excuus zijn om niet te trainen of geen tijd te hebben.
“Dit wil je niet meemaken op een EK”
Het EK zelf was een minder mooi sprookje. Na de eerste ronde merkte het team op dat de merrie niet zichzelf was en al snel viel het hele EK-verhaal in het water. Een peesblessure werd vastgesteld en verder rijden was geen optie. “In het begin was dat heel moeilijk, zeker omdat ik ook ter plaatse moest blijven voor het team. Ik heb me er wel redelijk snel kunnen over zetten, iedereen kan het tegenkomen, maar op een EK is dat echt balen.” Gelukkig komt met de merrie alles goed, de hele staff is nu volop bezig met het herstel van het paard. “De gezondheid van Caleya staat op de eerste plaats. De revalidatie verloopt zonder problemen en binnenkort mag ik terug voorzichtig beginnen springen. We hebben niets overhaast om vooral geen risico te nemen”, weet Sarah te vertellen. Ze hoopt dit jaar nog te kunnen deelnemen in Jumping Mechelen als combinatie met Caleya.
© Sarah Ver Linde
Niet alleen de revalidatie houdt Sarah bezig, maar ook haar andere paarden moeten getraind worden en haar eerste jaar aan Howest wil ze doen slagen. Veel tijd voor andere dingen heeft ze niet, gelukkig is haar hobby ook haar ontspanning. “Ik heb een school kunnen vinden die zich wilde aanpassen aan mijn drukke sportleven en dat maakt het voor mij iets gemakkelijker. De wedstrijden vallen vaak op schooldagen. Dat ik niet aanwezig kan zijn in de les, maakt dat ik ook dan school moet bijhouden. Toch ben ik blij dat ik de twee kan combineren en met een goede planning en hard werk is het ook haalbaar.” Van haar omgeving krijgt ze veel respect en steun. De combinatie van alles is zeker geen evidentie en dat besef leeft ook bij de mensen rondom haar. “De mensen uit mijn dichte kring weten wat het inhoudt om op dit niveau paard te rijden. Dat ik nog moeite wil doen om te studeren nemen ze heel positief op.”
Ondanks haar overvolle planning, blijven haar resultaten meer dan gewoon goed. Het geheim voor haar lange lijst van foutloze rondjes? Eerst en vooral een klik voelen en een band vormen met je paard. “Je vormt een team en moet elkaar door en door kennen door iedere dag hard te werken. Ik moet precies kunnen inschatten hoe mijn paard op een situatie zal reageren en hoe ik daarmee moet omgaan.” Naast die cruciale band met haar paard, duidt Sarah op het belang van hard en veel trainen. Elke dag moet er getraind worden om ‘het gevoel’ te krijgen, elke beweging moet een automatisme worden en dat kan enkel en alleen door kilometers te maken. Een speciaal ritueel of een ‘geluksbrengertje’ heeft ze naar eigen zeggen niet. Wel kijkt ze voor belangrijke wedstrijden terug naar video’s van vorige, goeie rondes. “Die video’s bekijk ik dan 4 à 5 keer en dat geeft me vertrouwen om eraan te beginnen.”
In de toekomst staan nog vele grote wedstrijden op de planning. Na het voorval van dit EK hoopt ze natuurlijk volgende jaren weer geselecteerd te kunnen worden, dan wel met een andere afloop. Alle wegen liggen open voor de jonge amazone, waar we in de paardenwereld zeker en vast nog van zullen horen.