Vanaf 2025 stijgt de wettelijke pensioenleeftijd naar 66 jaar voor alle werknemers die op dat moment jonger zijn dan 65. Hoewel deze wijziging al langere tijd bekend is, blijkt uit onderzoek van het personeelsdienstenbedrijf Securex dat 8 op de 10 werknemers het niet zien zitten om actief te werken tot hun 66ste. Wat ook opvalt is dat dit percentage bij de 55-plussers 7 op de 10 bedraagt. Dit is een stuk lager dan vijf jaar geleden, toen bijna 9 op de 10 van hen aangaf het niet te zien zitten.
Toch blijft het duidelijk dat het grootste deel van de werknemers moeite heeft met het idee om actief te blijven tot hun 66e. Alain Declerck, 62 jaar, is daar een sprekend voorbeeld van. Al meer dan 37 jaar staat hij met hart en ziel voor de klas in het lager onderwijs. Zijn klaslokaal voelt aan als een tweede thuis: een warme ruimte vol boeken, kleurrijke posters, en creatieve werkjes van zijn leerlingen. Het is de plek waar hij generaties kinderen heeft leren lezen, schrijven en dromen. Maar na bijna vier decennia begint de belasting zwaar te wegen.
“Ik kijk al uit naar mijn afscheid”, vertelt Alain met een weemoedige glimlach. “Het lijkt me mooi om samen met mijn collega’s terug te blikken en een prachtig hoofdstuk af te sluiten.” Hij had gehoopt binnenkort die mijlpaal te bereiken, maar door de stijgende pensioenleeftijd zal hij nog een extra jaar moeten doorgaan. “Dat ene jaar lijkt misschien niet veel, maar op mijn leeftijd voelt het als een grote opgave”, voegt hij eraan toe.
De fysieke uitdagingen worden steeds meer merkbaar. “Een hele dag voor de klas staan is echt zwaar geworden. Mijn knieën protesteren, mijn rug doet pijn, en het kost me steeds meer energie om de dag door te komen”, legt Alain uit. Hij merkt ook dat zijn leerlingen hem anders zien. “Voor hen staat er een oude man voor de klas. Ik voel dat de dynamiek anders is dan vroeger.”
Maar het zijn niet alleen de fysieke aspecten die hem parten spelen. Ook mentaal wordt het werk zwaarder. “Het is tegenwoordig een hele klus om een klas stil te krijgen en ze geconcentreerd ergens aan te laten werken. Dat vreet aan me. Wat vroeger vanzelf leek te gaan, kost me nu dubbel zoveel inspanning”, vertelt hij.
Toch probeert Alain positief vooruit te kijken. “Als ik eindelijk met pensioen ben, wil ik meer van de wereld zien. Reizen, nieuwe plekken ontdekken, en gewoon genieten van het leven”, zegt hij. “De wereld is zoveel groter dan de vier muren van mijn klaslokaal.” Hij heeft al besloten dat hij, zodra het kan, geen dag langer zal doorwerken dan strikt noodzakelijk.
Alain hoopt in zijn laatste jaar nog mooie herinneringen te creëren met zijn leerlingen en collega’s, maar het is duidelijk: hij kijkt uit naar de vrijheid die zijn pensioen met zich meebrengt. Terwijl Alain niet kan wachten om met pensioen te gaan, zijn er ook werknemers die nog niet klaar zijn om te stoppen en die het extra jaar graag meepakken.
Marijke Rousseeuw, 64 jaar en ook leerkracht in het lager onderwijs, straalt wanneer ze vertelt dat ze blij is dat ze nog een jaar langer kan werken. “Lesgeven is mijn passie, en dat zal het altijd blijven. Ik doe het nog altijd met evenveel plezier, misschien zelfs meer dan enkele jaren geleden”, vertelt ze met overtuiging.
Die passie heeft ze de afgelopen jaren alleen maar versterkt door zichzelf verder te ontwikkelen. “Ik heb enkele jaren geleden een opleiding tot kindercoach gevolgd, zodat ik mijn leerlingen nog beter kan begeleiden”, voegt ze trots toe. “Ik wilde niet alleen kennis overbrengen, maar er ook echt voor hen zijn als ze het moeilijk hebben. Die verdieping heeft me nog dichter bij mijn leerlingen gebracht.”
Marijkes enthousiasme voor het vak is aanstekelijk en heeft zelfs haar dochter Anne-Laure geïnspireerd. “Ik was ontzettend blij toen mijn dochter ervoor koos om ook juf te worden. Er is geen mooiere job dan kinderen iets bijbrengen en hen zien groeien”, zegt ze. “Dat we dezelfde liefde voor het onderwijs delen, maakt me trots.”
Terwijl veel collega’s aftellen naar hun pensioen, kijkt Marijke er niet naar uit om volledig te stoppen. “Ik zie mezelf nog niet zomaar in een zetel zitten, dag in dag uit met een boek. Daarvoor heb ik te veel energie en haal ik te veel voldoening uit mijn werk”, zegt ze vastberaden. “Zolang mijn lichaam het toelaat en ik kan blijven bijdragen aan het leven van mijn leerlingen, blijf ik met plezier doorgaan.”
Voor Marijke is het extra jaar niet alleen een verplichting, maar een kans. “Het is een privilege om zo’n betekenisvolle job te mogen doen. Lesgeven houdt me scherp, jong en verbonden met de wereld. Voorlopig ben ik hier nog niet klaar mee.”