De Tinekesfeesten in Heule zijn een jaarlijkse traditie vol folklore. Tijdens het tweede weekend van September staat de Kortrijkse deelgemeente Heule op zijn kop. De feesten groeiden sinds 1964 uit van een klein volksfeest naar een gekend evenement waar honderden mensen op af komen. De Tinekesfeesten worden georganiseerd door een sterke werkgroep en gaan om het bestaan van het legendarische “Tineke van Heule”. Zij was, volgens een oude legende, een moedige en sterke vrouw die opstond voor de Heulenaren. Dit jaar markeert een bijzondere mijlpaal, want het evenement viert zijn 60e editie. 60 Tinekes van Heule, 60 sterke en moedige vrouwen die de titel ooit droegen. Twee Tinekes delen hun verhaal en hun ervaring.
Hannah Sierens (22) komt uit Gullegem en is huidig Tineke van Heule. Ze won, tegen eigen verwachting in, de verkiezing. Een jaar lang mocht ze Heule vertegenwoordigen. De positieve en goedlachse Hannah haalt mooie herinneringen op aan haar Tinekesjaar.
Ik had nooit verwacht dat ik ging winnen. Na de uitslag kwam er volledige zwerm mensen rond me heen gevlogen. Iedereen kende plots ook mijn naam, dat is een vreemd gevoel. Ik was op dat moment zo overprikkeld, ik wilde toen eigenlijk alleen mijn ouders zien. (lacht)
Mijn vrienden hebben me echt overtuigd om deel te nemen, zij zagen een potentiële kandidate in mij. Ik heb wel lang getwijfeld, maar mijn mama is een rasechte heulenaar. Dat heeft me over de streep getrokken.
Tineke zijn is een once in a lifetime. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Nu zit mijn Tinekesjaar er bijna op, het is echt voorbijgevlogen, maar de herinneringen draag ik altijd mee.
Het Tinekesweekend voorbereiden was een megaleuk proces. Mijn vrienden kwamen tijdens de zomer elke dag door de achterdeur gewandeld. We werkten toen doorheen de dag aan de voorbereidingen, zoals kostuums maken, en aten toen s’avonds iets samen. Dat waren echt mooie dagen.
De band met Heule is er altijd geweest. Ik ging naar school in het Spes Nostra in Heule, net zoals mijn mama. Nu woon ik in Gullegem, op de rand met Heule. Ook met de Chiro kwam ik er vaak. Ik draag het dorp in mijn hart.
Al mijn vrienden op één plek zien, dat maakt me gelukkig. Tijdens de voorbereidingen voor de stoet en optredens kwamen al mijn verschillende vriendengroepen samen helpen. Zo leerden ook zij elkaar beter kenden. Toen ik tijdens de feesten op het podium stond en al hun gezichten zag, dat vond ik zo tof. Ze waren allemaal zo euforisch en trots toen ik won. Ik heb veel aan hen te danken.
Mijn Tinekesjaar was druk, maar ook heel gezellig en leerrijk. Ik moet soms naar voorstellingen of recepties maar dat voelt niet als een verplichting, het zijn allemaal leuke evenementen dat ik mag doen en ik leer zoveel nieuwe en interessante mensen kennen.
Als Tineke maak je deel uit van iets groter. Die traditie dat is iets gek en dat leeft echt in Heule. Ik kijk zelf ook op naar de vorige Tinekes. Als buitenstaander is het waarschijnlijk moeilijk te begrijpen hoe diepgeworteld dat hier in de cultuur zit. Het is belangrijk dat je als Tineke van Heule sociaal bent. Durven uit je comfortzone stappen is een must. Maar ik hoop vooral dat de nieuwe lichting kandidaten gaan genieten. Het is heel cliché maar geniet ervan, het is zo voorbij.
43 jaar voor Hannah won Ann Wandels. Sindsdien is er al heel wat veranderd. De Tinekesfeesten groeiden uit naar hét evenement in Kortrijk.
Ann Wandels (61) was slechts 17 toen ze in het jaar 1980 Tineke van Heule werd. Ondertussen heeft ze haar roots verplaatst naar Zwevegem. Enkele jaren terug mocht ze als jurylid beslissen over het lot van de toenmalige kandidaten. Ann koestert mooie herinneringen aan Heule en reflecteert over haar Tinekesjaar.
Ik blik met plezier terug op mijn tijd als Tineke van Heule. Enkele jaren terug werd ik uitgenodigd om te jureren. Ik heb toen de kans gekregen om de feesten vanuit een ander perspectief te bekijken. Dat deed me terugdenken aan mijn eigen Tinekesjaar.
Het was vanzelfsprekend dat ik ging deelnemen. Vroeger was het een vereiste dat je van Heule was. Omdat mijn vader een rasechte Heulenaar was en ook in de werkgroep zat, was het evident dat ik deelnam aan de verkiezingen.
Ik koester mooie herinneringen aan mijn medekandidaten. We waren absoluut geen concurrenten. Op het moment van de feesten, heb je alleen elkaar. Het was een toffe groep maar het contact is jammer genoeg verwaterd.
Op een podium staan, dat vond ik eng. Dat is eigenlijk nog altijd zo, maar toen heb ik die angst wel een beetje overwonnen. Maar zelfs op het einde van mijn Tinekesjaar, toen ik mijn afscheidsspeech gaf, had ik nog altijd stress om op een podium te staan.
Mijn overwinning was onverwacht. Ik weet nog dat er veel verhalen de ronde deden dat ik niet kon winnen omdat er andere favorieten waren. Tegen alle verwachtingen in had ik toch gewonnen. Maar sinds ik zelf in de jury heb gezeten, kan ik met de hand op het hart zeggen: de jury is eerlijk, serieus en objectief in hun beoordelen. Die broodje-aapverhalen over favoritisme, dat klopt niet.
Het is uitzonderlijk dat zo’n volkse traditie blijft bestaan. Een relatief kleine gemeente dat zich zo op de kaart plaatst, dat is sterk. Heule slaagt erin om zijn eigen identiteit te behouden. Je merkt dat ook bij de inwoners: zeg nooit tegen een Heulenaar dat hij een Kortrijkzaan is. (lacht)
Mijn mooiste herinnering was mijn ontmoeting met Armand Pien, de toenmalige weerman van de openbare omroep. Hij was toen voorzitter van de jury. Na de verkiezing ben ik samen met mijn eredames naar het KMI mogen gaan. Dat is echt een toffe herinnering.
De drempel om vandaag de dag mee te doen is groter dan vroeger. Nu wordt er veel meer verwacht van de kandidaten en hun supporters. Ook sponsors zoeken is vandaag zeker aangeraden. Dat was vroeger veel minder. Het is daarom ook steeds moeilijker om nog tien kandidaten te vinden.
Een Tineke is spontaan, vriendelijk en behulpzaam. Een jury kijkt ook sterk naar de attitude van een kandidate. Wie zijn medekandidaten helpt of troost, die zal hoger scoren.
Ik ben ondertussen verhuisd en heb drie kinderen. Mijn leven heeft dus niet stil gestaan sinds mijn overwinning. Ik geraak ook niet elk jaar meer op de feesten. Op dat vlak is mijn verbinding met de gemeente wel een beetje vervaagd. Maar mijn band met Heule, die zal er altijd wel zijn.
Ik hoop dat het jubileumjaar iets mooi wordt, dat gun ik de organisatie ook. Hopelijk vieren ze dit jaar met iets speciaals. Misschien organiseren ze nog eens een reünie met alle voormalige Tinekes. Dat zou ik tof vinden.
voor meer informatie over de Tinekesfeesten kan je altijd terecht op onderstaande website: