Verhuizen voor de liefde, het is geen eenvoudige opdracht. Je laat je familie, vrienden, werk en cultuur achter om in een compleet ander land te gaan wonen waar ze ook nog eens een andere taal spreken. Toch was dit de reis die Pedro Arruda de Oliveira ondernam om bij de liefde van zijn leven te zijn. Pedro, een Braziliaan geboren en getogen in Rio de Janeiro, besloot vier jaar geleden zijn Braziliaans leven in te ruilen voor een nieuw hoofdstuk in het Belgische Oostakker. Dit samen met zijn geliefde, Valerie De Schepper. Pedro is een rasechte muzikant en probeert zijn brood te verdienen met zijn passie, zowel solo als in groep. Hoewel zijn liefdesverhaal een prachtig hoofdstuk is, heeft Pedro ook donkere dagen gekend. Enkele jaren terug zakte hij weg in een depressie. Onze verslaggever sprak met hem over de uitdagende tijden die hij heeft doorstaan en de lessen die hij daaruit heeft geleerd.
Hoe bevalt het je tot nu toe hier in België?
“Vandaag gaat het goed met mij. Hoewel ik mijn familie en het warme weer van Brazilië mis, moet ik toegeven dat het leven hier in België op vele vlakken beter is. Toch mis ik soms het gevoel van thuis zijn. Ik ben altijd nauw verbonden geweest met de natuur. Zo leefde ik in Brazilië op een kleine afstand van de zee en dat was mijn lievelingsplek. Daar kwam ik tot mezelf en kon ik rustig nadenken over het leven.
Wel ben ik al heel veel geëvolueerd hier in België, ik ben een echte werkmens geworden (lacht). Ik heb een goede job en werk in ploegen. Toen ik hier aankwam, wilde ik gewoon mijn leventje leiden zoals ik het gewoon was in Rio. Lang slapen, eens naar het strand gaan, ’s avonds een optreden geven en daarna wat drinken met vrienden. Maar dat is allemaal veranderd sinds de komst van mijn prachtige dochter Zaza, twee jaar geleden. Vader zijn betekent verantwoordelijkheid nemen, en dat gaat niet samen met zo’n liederlijk leven. Nu neem ik mijn verantwoordelijkheid.”
Was er een grote cultuurshock toen je verhuisde?
“Absoluut, Ik had moeite met de Vlaamse mentaliteit. Hier draait alles om werken en geld verdienen, terwijl in Brazilië het tegenovergestelde waar is. Bij ons staat feesten, plezier maken en lui zijn centraal (lacht). Ik bewonder het enthousiasme waarmee mensen hier werken, maar tegelijkertijd vind ik dat ze meer van het leven zouden moeten genieten. Belgen lijken te leven om te werken, en dat is iets waar ik moeite mee heb. Wij Brazilianen zouden kunnen leren van de Vlamingen om harder te werken, terwijl zij op hun beurt van ons kunnen leren om meer te genieten.
De taalbarrière was ook een extra cultuurschok voor me. Het eerste jaar vond ik het erg moeilijk, omdat ik geen Nederlands sprak en mensen me soms vreemd aankeken. Ondertussen begrijp ik bijna alles wat er gezegd wordt en lukt het spreken ook aardig. Behalve als Vlamingen snel beginnen praten, dan raak ik mijn kluts kwijt.”
Waarom besloten jullie te verhuizen naar België?
“Wij leerden elkaar kennen in Brazilië terwijl Valerie rondreisde door Zuid-Amerika. Toen ze terugkeerde naar België voelden we allebei hoe hard we elkaar misten. Uiteindelijk na een heleboel papierwerk lukte het mij om naar België te verhuizen. Ondertussen had ik Valerie wel al een jaar niet meer gezien, maar dat maakte niet uit. Wat ik voor haar voelde, had ik nog nooit voor een vrouw gevoeld. Dus uiteindelijk was die keuze best simpel, België is een van de meest welvarende landen in de wereld. Het is dus logischer om hier een gezin te stichten dan in Brazilië. Bovendien had ik in mijn achterhoofd het idee dat ik makkelijker een carrière als muzikant zou kunnen maken in Europa dan in Brazilië. Maar dat verliep lang niet zo eenvoudig.”
Wat was de lastigste periode voor jou hier in België?
“Ongeveer drie jaar geleden werd ik geconfronteerd met een depressie. Hoewel het al een tijd geleden is, blijft het nog steeds moeilijk om erover te praten. Na ongeveer een jaar hier te zijn, begon de beginnende verliefdheid tussen Valerie en mij te vervagen, zoals dat wel vaker gebeurt in relaties. Alles leek samen te komen: ik voelde me niet meer op een roze wolk, het was winter, koud en donker, en ik miste mijn familie en Brazilië enorm. In mijn hoofd bleef de gedachte rondspoken dat ik terug wilde naar Rio. Ik had heimwee en verlangde naar het samen vieren van verjaardagen en feestdagen, en het oppakken van mijn oude leven. Ik worstelde met donkere gedachten en stond meermaals klaar met mijn koffers, vaak huilend. Maar telkens als ik op het punt stond te vertrekken, was Valerie er om naar me te luisteren en te praten. Ondanks onze meningsverschillen bleven we van elkaar houden. We wisten dat dit niet zo kon blijven, dus zochten we hulp. We volgden sessies bij een relatietherapeut en ik bezocht ook regelmatig een psycholoog. Langzaam maar zeker wist ik uit mijn diepe dal te klimmen en besefte ik dat mijn leven met mijn gezin hier in Europa lag. Hoewel de gedachte om terug te keren naar Brazilië soms nog steeds opkomt, weet ik nu beter wat ik werkelijk wil. Nu ik mijn dochter hier zie opgroeien, realiseer ik me ook welke kansen ze hier heeft en hoe goed ze het hier kan hebben.”
Heb je in Brazilië ook dergelijke moeilijke periodes meegemaakt?
“Eigenlijk wel, niet op dezelfde manier en zeker niet zo erg als in België, maar ik ben me ervan bewust dat ik wel gevoelig ben voor depressieve gevoelens. Als ik in Brazilië zwarte sneeuw zag, ging ik naar buiten met mijn gitaar en tokkelde ik wat op het strand. Ik ga niet zeggen dat de zwarte sneeuw dan smolt, maar je gevoel veranderde wel. De zon heeft echt een helende kracht.”
Wat heb je geleerd uit die moeilijke periodes?
“Dat het uiteindelijk ook altijd slechter kan en dat wij het hier eigenlijk echt wel goed hebben in België. Je gezin is heel belangrijk en daarom moet je ook vechten voor elkaar, zeker als je samen een kind hebt. Uiteindelijk heb ik ook veel verschillende diepe waters moeten doorzwemmen in Brazilië. De drugswereld is daar erg prominent aanwezig en daarvan wegblijven is niet eenvoudig. Soms kwam ik in aanraking met drugs en moest ik uit noodzaak dealen. Gelukkig wist ik uiteindelijk uit die donkere periode te ontsnappen.”
Wat doe je nu anders dan?
“Ik probeer bijvoorbeeld meer sociaal contact te leggen door mensen van mijn werk uit te nodigen bij mij thuis. Ook ga ik tegenwoordig vaak wandelen met mijn gezin in de natuur. Zo probeer ik meer te verbinden met de natuur zoals ik in Brazilië deed. Ook kan ik me echt terug verliezen in mijn muziek en dat helpt om mijn gedachten te verzetten.”
Hoe helpt muziek jou in jouw leven?
“Muziek is een groot deel van mijn leven en ik heb ook geleerd dat het echt je gedachten kan verzetten. Het kalmeert me en ik krijg er ook energie van als het nodig is. Ik heb al een aantal plaatjes uitgebracht in Brazilië en hoop dit nu ook te kunnen verwezenlijken in België.”
Wat was de gelukkigste periode voor jou hier in België?
“De geboorte van mijn dochter. Het was geen makkelijke bevalling voor Valerie, maar toen Zaza er was, was ik zo gelukkig. Het is moeilijk om dat gevoel te beschrijven. Ik voelde dat ik leefde en ik wilde met iedereen een praatje maken dus ik lachte naar iedereen en zei tegen iedereen hallo. Mensen vonden me toen vast een rare snuiter, maar dat kon me niet schelen. Zaza is mijn kleine oogappel en telkens als ik haar zie lachen, vergeet ik mijn zorgen en vergeet ik eventjes dat ik Brazilië nog steeds hard mis.”
Waar droom je nog van?
“Mijn ambitie is niet per se om een beroemde muzikant te worden, maar wel om gewaardeerd te worden als muzikant. Niet iedereen in België hoeft me te kennen, en niet iedereen hoeft mijn muziek leuk te vinden. Ik speel voornamelijk rock, en ik begrijp dat niet iedereen daarvan houdt. Mijn hoop is simpelweg dat liefhebbers van Europese rock mijn muziek ontdekken en dat ik Braziliaanse rock hier populair kan maken. Dat is mijn doel. Op dit moment focus ik me vooral op meer optredens, dat is waar ik naar streef.”