Giordano Bruno de Castro Azevedo: “Ik kan nooit 100% mezelf zijn. Mijn échte persoonlijkheid en levensstijl komen enkel in Brazilië tot uiting.”
Giordano (23) – Gio voor de vrienden – reisde van het verre Brazilië naar ons land om Business Management & Entrepreneurship aan Vives te studeren. Intussen zit hij in zijn laatste jaar, en heeft dus bijna zijn diploma op zak.
“Oorspronkelijk kwam ik naar België om in Gent te gaan studeren. Ik wilde een Engelstalige opleiding volgen omdat ik de Nederlandse taal nog niet goed beheerste. Wat ik zocht kon ik in Gent niet vinden. Eén van de twee mannen uit mijn gastgezin gaf les aan Vives en slaagde erin om mij over te halen. De opleiding waarover hij me vertelde was precies waar ik naar op zoek was.
Studeren aan een Belgische school heeft voor mij meerdere voordelen. Het diploma dat ik zal behalen wordt internationaal aanvaard. Het onderwijssysteem en de levenskwaliteit zijn hier ook veel beter dan in Brazilië.
Eens ik afgestudeerd ben, wil ik een bedrijf vinden waar ik zeker vijf tot acht jaar kan werken. Persoonlijk vind ik mijn diploma niet per se het belangrijkste, want in de zakenwereld kan je ook iets opstarten zonder. Ik zie het meer als een ticket of visitekaartje om het werkveld in te stappen. Toch wil ik wel nog voor een Master gaan maar ook terzelfdertijd werken, net zoals ik dat nu doe. Ik wil me kunnen specialiseren in iets specifieks. Daarna wil ik uiteindelijk mijn eigen bedrijf oprichten. Werk is voor mij een kwestie van willen, niet van moeten. Er spoken al vele ideeën in mijn hoofd rond, maar die zijn zeker nog niet concreet.
Natuurlijk zullen er vele obstakels zijn. De grootste daarvan is het leven zelf. Life happens, het zit vol verrassingen. Al elke keer dat het leven me schonk wat ik wilde, was daar een uitdaging aan verbonden. Dat heeft meestal met tijd, kennis, mijn netwerk en het geduld om die uitdagingen te doorstaan te maken.
Nog geen week geleden had ik een gesprek met een groep vrienden over wat succes voor ons betekent. Voor mij persoonlijk is dat een toegevoegde waarde hebben voor iemand anders’ leven. Op welke manier dan ook.
Ik heb het nog nooit zo druk gehad als in de voorbije twee jaar. Om mijn studie te kunnen betalen werk ik ook nog, maar het geld dat ik krijg, is niet belastbaar. Het visum dat ik nodig had om hier te kunnen verblijven, kon ik enkel krijgen onder de voorwaarde dat ik de volle prijs betaal. Mijn studie kost me elk jaar 5000 euro. Voor een Belg is dat min of meer 1000 euro. Daarover was ik op voorhand niet goed over geïnformeerd. Ook in mijn gastgezin ontstond er een miscommunicatie, waardoor ik het eerste jaar dat ik hier spendeerde zo’n 8500 euro moest ophoesten. Er kwamen veel uitdagingen op mijn pad – zo stressvol was mijn leven nog nooit geweest.
Er zijn veel dingen die ik moet zien te combineren: mijn relatie met een Belgische, het contact met zowel nieuwe als mijn Braziliaanse vrienden onderhouden, tijd spenderen met mijn gastgezin, … Dat is niet simpel als je ook nog studeert én werkt tegelijk.
Daarbovenop is het geen makkelijke opgave om me in de Belgische cultuur te integreren. Ik heb me heel erg moeten aanpassen. Brazilianen zijn heel sociaal en extrovert, waardoor het contact vanzelf heel soepel verloopt. De manier waarop ik mij thuis gedraag kan hier vlug verkeerd over komen; van nature ga ik snel in fysiek contact. Wanneer ik een Belg een compliment geef, wordt er vaak gedacht dat ik iets van diegene wil of bijbedoelingen heb. Naar mijn beleving worden Belgen snel achterdochtig. Ik kan nooit 100% mezelf zijn, eerder 70%. Mijn échte persoonlijkheid en levensstijl kan ik enkel in Brazilië tot uiting laten komen.
De enige keer dat ik me hier echt verbonden voelde met mijn eigen nationaliteit, is pas een maand geleden. Ik ging toen naar een Braziliaans restaurant met een goede vriend. Dat bracht zoveel herinneringen en heimwee naar boven, dat ik begon te huilen. Om dat te kunnen voelen na twee jaar zonder gerechten of andere dingen uit mijn eigen cultuur, komt hard binnen. Het was een emotionele ervaring.”