Sinds het overlijden van Aaron Wade is euthanasie een hot topic in heel België. Internationaal wordt euthanasie ook een steeds meer besproken onderwerp door de Zwitserse zelfdodingcapsule. Sara(19) is ook iemand verloren aan euthanasie en heeft ons verteld over haar situatie, emoties en hoe ze nu tegen haar verlies aankijkt.
Een bewuste keuze
Sara is haar vader verloren aan euthanasie. Haar vader had de zenuwziekte MS. Door deze ziekte worden je zenuwen als het ware geblokkeerd. Zonder euthanasie leven mensen met MS in veel pijn tot de spieren rond hun hart het uiteindelijk begeven. Sara’s vader, Andress, heeft een tijd met MS geleefd. Hij kwam uiteindelijk op een punt waar hij in een rolstoel zat en elke dag alleen met veel pijn leefde. Uiteindelijk besloot Andress dat hij zijn leven wilde laten beëindigen. Sara zei: ‘’op dat moment vond ik het wel lastig, maar ik snap het wel.’’
Hoe kom je door een lastige periode heen?
In de aanloop naar het overlijden van Andress heeft Sara genoten van haar tijd met hem en herinneringen gemaakt die haar nog altijd bijstaan. Sara vertelde ons dat omdat ze door MS wisten dat het leven van Andress langzaam tot zijn einde kwam het verlies makkelijker te accepteren was. Zo heeft Sara bijvoorbeeld gevraagd aan haar vader of hij een filmpje wilde maken waarin hij tegen haar praat. Het filmpje is voor haar een van de dingen die haar het meest heeft geholpen tijdens de rouwperiode. Hierover zei ze: ‘’ Als iemand plots overlijdt dan heb je dat niet.’’ Hoewel het natuurlijk altijd lastig is om een geliefde te verliezen kon Sara ook op haar moeder en zusje bouwen. Het feit dat ze samen door een soortgelijke situatie zijn gegaan hielp Sara ook. Als ze vlak na de dood van Andress verdrietig was en hem miste probeerde ze het altijd zo positief mogelijk te bekijken. Ze zou zich dan bedenken dat dit voor hem beter was en dat hij er zelf ook bewust voor heeft gekozen. Verder denkt ze natuurlijk ook aan de mooie momenten, de mooie uitspraken en hoe haar vader als persoon was.
Positief denken
Naarmate de tijd vorderde werd het voor Sara draaglijker om het verlies van haar vader te verwerken. Hierover meldde ze dat ze jaarlijks naar de oude woonplaats van Andress gaat op de datum dat hij euthanasie pleegde. Hoewel ze eerst natuurlijk erg verdrietig was merkte Sara dat ze dit jaar beter mee om kon gaan dan in voorgaande jaren. Ze komt zo steeds meer tot acceptatie. Natuurlijk zijn er ook hele lastige situaties voor mensen die iemand zijn verloren. Voor Sara gebeurt dit gelukkig niet vaak meer. Een voorbeeld van een lastige situatie is wanneer ze andere mensen ziet wandelen en lachen met hun vader. Volgens haar treedt er dan een soort van jaloezie op. Hoewel het haar normaal niet veel doet is het soms toch emotioneel moeilijk te dragen.‘’ Normaal gesproken doet het me niets, maar dan is het opeens echt een soort slag dat ik denk van oh shit weet je wel?’’ vertelde Sara. Als ze dan in een dipje zit denkt ze terug aan het feit dat het voor haar vader wel echt beter was. Een negatieve instelling is nooit goed. Sara denkt dan ook liever aan de positieve dingen in haar omgeving en als ze dan anderen ziet vindt ze het ook fijn dat zij niet in haar situatie hebben gezeten.
Andress leeft voort
Hoewel Andress helaas niet meer onder ons is leeft hij nog altijd voort in de harten van Sara en de rest van zijn gezin. Sara zegt zijn positieve mindset te hebben overgenomen. Verder heeft het verlies van Andress Sara ook geholpen om anders naar het leven en de dood te kijken. Toen haar opa overleed kon ze daar beter mee omgaan. In plaats van alleen verdriet, helpt de realisatie dat het vaak beter is voor de persoon die overlijdt haar ook met de acceptatie.