Column – MacKenzie Scott heeft sinds haar scheiding van Amazon-oprichter Jeff Bezos al bijna 20 miljard dollar weggeven. “Amai! 20 miljard dollar! Dat is veel!”, zou je dan denken. Scott sloot zich na de scheiding met Bezos aan bij ‘The Giving Pledge’, waar Bill en Melinda Gates ook lid van zijn trouwens. ‘The Giving Pledge’ is een campagne die de rijkste Amerikanen aanmoedigt om het grootste deel van hun vermogen te schenken aan goede doelen. Zeer nobel. Toch spijtig dat het geen kloten uithaalt. Terwijl Scott haar 2 miljard binnenbracht bij de goede doelen heeft Bezos dit jaar meer dan 51 miljard dollar in zijn zakken gestoken en zijn de mensen in de Gazastrook blijven sterven.
Godganse dagen worden ons cijfertjes rond de oren gegooid en we hebben geen idee meer wat ze eigenlijk inhouden. We zijn zo gevoelloos geworden. De informatie komt binnen, maar niet echt. “Er zijn dit jaar 43 000 Palestijnen gestorven”, klinkt het op het nieuws, en ondertussen vraag ik aan mama om het zout eens door te geven. We voelen het niet meer. Misschien moeten we het nieuws anders gaan brengen. Misschien maakt dat ons wakker. Misschien hebben we gewoon extra shock-value nodig. “Jeff Bezos heeft dit jaar 23 255 dollar verdiend per gestorven Palestijn.” Misschien moeten we het zo verwoorden. Ik vraag me af wat die mensen hadden kunnen doen met 23 255 dollar. Wellicht de boot naar hier genomen om onze jobs te komen stelen.
Ik vraag me af of het allemaal nog zin heeft. Wat kunnen wij, als kleine Vlaming, nu nog veranderen met onze donaties van 5 euro? Als de miljarden van MacKenzie Scott of de familie Gates, of Taylor Swift, of Dolly Parton, of de Clooney’s allemaal al niks uithalen. Moeten we nog moeite doen? Met onze warmste weken en onze stickertjes van het Rode Kruis. Of doen we het gewoon om ons eigen geweten te sussen? Om te kunnen zeggen dat we toch ook ons steentje hebben bijgedragen.
Misschien doen de miljardairs het ook wel met die reden, omdat ze weten dat ze dan door ons de hemel worden ingeprezen. Want dan doen we. We bombarderen ze tot filantroop, ‘de grote barmhartige samaritanen’ die toch een keer in het jaar een fractie van hun gigantisch vermogen doneren aan een goed doel. Beroemdheden krijgen die stempel van filantroop naar mijn mening iets te snel. 1 miljoen gedoneerd hier, 50 000 dollar gedoneerd daar, of mijn persoonlijke favoriet: 100 000 dollar ingezameld”. Met andere woorden, ze geven een of ander benefiet concert voor een goed doel waar jij dan zomaar eventjes honderd euro neerlegt voor een ticket. Je kan iemand de hemel inprijzen omdat ze een donatie doen. Ze een filantroop noemen omdat ze een paar procentjes van hun rijkdom afgeven of je zover kregen zelf je duit in het zakje te doen, dat vind ik er dan weer over.